بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان

يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ

اى روان آسوده (يا اى نفس آرميده)

ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ

بازگرد بسوى پروردگار خويش خشنود خشنودشده

فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي

پس درآى در بندگانم

وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي

و درآى در بهشتم

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند نيارم بدين شهر

وَ أَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

و تويى جاى گزين در اين شهر

وَ وَالِدٖ وَ مَا وَلَدَ

و پدرى و آنچه فرزند نهاد

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ

كه آفريديم انسان را در رنج

أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ

آيا پندارد كه توانايى ندارد هرگز بر او كسى

يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا

گويد تباه كردم مالى انبوه را

أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ

آيا پندارد كه نديدش كسى

أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ

آيا ننهاديم برايش ديدگانى

وَ لِسَانٗا وَ شَفَتَيۡنِ

و زبانى و لبانى

وَ هَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ

و رهبريش كرديم بدان دو پشته

فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ

پس برنيامد (يا نگذشت) بر آن پشته

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ

و چه دانستت چيست آن پشته

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزادكردن يك بنده

أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ

يا خورانيدنى در روز پريشانى (يا روزى دارنده گرسنگى)

يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ

به يتيمى خويشاوند

أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ

يا بينوايى خاكسار (يا نيازمند)

ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ

سپس گشت از آنان كه ايمان آوردند و سفارش كردند به شكيبايى و سفارش كردند به مهربانى كردن

أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ

آنانند ياران راست

وَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ

و آنان كه كفر ورزيدند به آيتهاى ما آنانند ياران چپ (يا شومى)

عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ

بر ايشان است آتش افروخته (يا انبوه يا پوشيده)

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلشَّمۡسِ وَ ضُحَىٰهَا

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به خورشيد و پرتوش (يا آفتابش)

وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا

و به ماه گاهى كه از پيش آيد

وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا

و به روز گاهى كه تابناكش سازد

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا

و به شب گاهى كه بپوشدش

وَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا بَنَىٰهَا

و به آسمان و آنچه (يا آنكه) بساختش

وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا طَحَىٰهَا

و به زمين و آنچه گستردش

وَ نَفۡسٖ وَ مَا سَوَّىٰهَا

و به روان و آنچه راست آوردش

فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقۡوَىٰهَا

پس سروشش فرستاد گنهكاريش و پرهيزش

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا

همانا رستگار شد آنكه پاك ساختش

وَ قَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا

و همانا آيان كرد آنكه بفريفتش (يا نهان داشتش)

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ

تكذيب كرد ثمود به سركشيش

إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا

گاهى كه برانگيخت بدنهادتر (يا تيره‌بخت‌ترش)

فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَ سُقۡيَٰهَا

پس گفت بديشان پيمبر خدا اشتر خدا را و آبشخورش

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا

پس تكذيبش كردندش پس پى كردند پس برآشفت بر ايشان پروردگارشان به گناهشان پس يكسانش كرد

وَ لَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا

و نهراسد از فرجامش

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلضُّحَىٰ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به چاشتگاه (يا روز)

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا سَجَىٰ

و به شب گاهى كه تيرگى افكند

مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ مَا قَلَىٰ

بدرودت نگفت پروردگارت و نه خشمگين شد

وَ لَلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ لَّكَ مِنَ ٱلۡأُولَىٰ

و همانا انجام بهتر است تو را از آغاز

وَ لَسَوۡفَ يُعۡطِيكَ رَبُّكَ فَتَرۡضَىٰٓ

و هر آينه زود است دهدت پروردگارت تا خشنود شوى

أَلَمۡ يَجِدۡكَ يَتِيمٗا فَ‍َٔاوَىٰ

آيا نيافتت يتيمى پس جاى داد

وَ وَجَدَكَ ضَآلّٗا فَهَدَىٰ

و يافتت سر به گمى پس رهبرى كرد

وَ وَجَدَكَ عَآئِلٗا فَأَغۡنَىٰ

و يافتت گرانبارى (عيالمند) پس بى‌نياز كرد

فَأَمَّا ٱلۡيَتِيمَ فَلَا تَقۡهَرۡ

اما يتيم را پس خشم نيار

وَ أَمَّا ٱلسَّآئِلَ فَلَا تَنۡهَرۡ

و اما دريوزه را پس نران (يا نهيب نزن)

وَ أَمَّا بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثۡ

و اما به نعمت پروردگار خويش پس زبان گشاى